auteur: Wilderbeast
Stonerweekend in Vodelée, 1 en 2 september 2001

Ken je het gevoel dat je bekruipt wanneer je hartstochtelijk naar een gebeurtenis begint uit te kijken? Dat van "Laat er alsjeblieft niets misgaan" zodat het evenement waarnaar je zo halsreikend hebt uitgekeken in extremo vooralsnog niet door zal kunnen gaan. Wekenlang heb ik uitgekeken naar het weekendje Agimont. Ik was al bang dat mijn vrienden niet zouden komen opdagen of dat de bus een panne zou krijgen of dat ik ziek zou worden enzovoort. Na enkele probleempjes omtrent de personalia kreeg ik dan toch een bevestiging. We konden komen.

De dag zelf waren mijn vrienden natuurlijk rijkelijk te laat op onze afspraak. Overbodig gepieker over auto-ongelukken en pannes, ontlokte bij het instappen van de bus de ludieke vraag: "Zouden ze de bel wel horen?", waarna we onderweg gingen. Ziezo, we waren vertrokken, als er onderweg maar niets fout gaat, een ongeluk, een panne of zo, want ik wou voor geen enkele prijs mijn weekendje missen. Allemaal nodeloze bezorgdheid, niets aan de hand. We kwamen veilig en wel en op tijd aan in Agimont.

Toen we het kasteel in de verte zagen liggen op een heuvel die ver over het landschap uitstrekte, steeg spontaan een enthousiast gerommel op uit onze cabine. Als kippen kronkelden onze halsjes om onder de zonneklep en de dakrand het kasteel waar te nemen. Tot een van de meisjes beschouwelijk opmerkte: "D'r zit toch gen dak oep?". Ontzetting, drama en tragiek, maar geen verslagenheid. Het kasteel was uitgebrand. We waren gekomen voor een geweldig weekend en dat zouden we ook ervaren. So fuck the castle en lang leve het dorpje verderop met haar lelijke parochiezaaltje dat we het hele weekend lang hebben mogen gijzelen en in de greep hebben gehouden met het hypnotische gedreun, gewahwah, gejengel en gejank uit onze geluidsinstallatie. Er kan niets meer fout gaan. Na onze kennismaking met Sara en een jongen die heel duidelijk de weg kan uitleggen (gewoon de pijl volgen?!), werden we opgewacht door een beminnelijke en rustige Benny die ons meteen in het engels aansprak. Ja, iedereen is hier artiest en alles is OK.

Meteen kregen we naar wat ik meen Hypnos 69 voor onze kiezen en de politie, door Benny wijselijk ver van ons vandaan gehouden en waarschijnlijk nog zeer diplomatisch bejegend ook (wat de jeugdbeweging allemaal vermag). Het was tactisch spelen. Dus meteen Lowrider bellen en laten spelen. Lowrider, een geweldig optreden met veel ouder werk, gitaarpartijen met een hoog Kyuss-gehalte en een schuwe geblondeerde rock-god in een strak broekje en een homofiel broertje die hem uitbundig stond aan te moedigen vanuit het publiek met een joint in de mond en een glas whisky in de hand. Die hun dag was ook al goed begonnen.
De rest van de dag is me een beetje ontschoten wegens een overmatige alcoholopname. Behalve dat ik urenlang gewacht heb op het optreden van Insider en dat ik de zaal in liep toen de "Candy's" aan hun zoveelste toegift begonnen en ik dacht: "Shit, zijn die eikels nu nog altijd bezig met hun hoempapa-muziek!" Ik moet toegeven, de "Lekstekskes" gaven hun populairste set ten beste, die soms iets weg had van zo'n Hollandse meezing joelbak. De armen gingen de hoogte in van links naar rechts en er werd driftig mee gejoelbakt, maar spijtig genoeg werd er niet met volle bierglazen richting het podium gesmeten (kunnen nog wat leren van Rowen Heze).
Het was tijd om iedereen samen te rapen en Bennies vis-bus in te kieperen. Op weg naar het kampvuur op de camping alwaar de Candy's luidruchtig hun intrede aankondigden met de woorden: "Wij zijn Candy's" en iedereen spontaan zijn tent in kroop of een ander vuur opzocht. Slaap lekker.

Dag twee. De programmering ben ik vergeten, maar ik herinner me nog Blindman's Buff, Astrosoniq, Spoiler en Insider, de absolute uitschieter van de dag.
BMB gaf een stevige rock-metal set ten beste met een hoge zang die me soms aan Hangnail denken deed. Leuk. Astrosoniq speelde een zeer strakke set met een professionele uitstraling en dit maal was de geblondeerde rock-god een zanger. Spoiler was de sympathiekste band van het hele weekend en sloot daarom ook op een toegewijde en overtuigende wijze het weekend af. Natuurlijk wil ik Insider niet vergeten die er kwalitatief met kop en schouder boven uit stak. Mooie hypno-rock a la Hawkwind met iele bijgeluiden en simpele melodietjes op de Korg en een vette synthesizer op de gitaar. Dank u wel, Insider.

Natuurlijk moet ik ook de gezelligheid onder het eten en aan de afwas niet vergeten. En al de leuke filmpjes die geprojecteerd werden. De warme en hartelijke persoonlijke ontvangst van Benny en Sara, de ongedwongen positieve en vanzelfsprekende houding die uit alle aanwezigen sprak (ik heb niemand zich zien laten opnaaien of iets dergelijks). Enfin, dat alles maakte voor mij dit weekend meer dan geslaagd en gaf een positieve impuls aan mijn gemoed (wantrouwen en bitterheid zijn niet zo aan mij besteed.
Benny en Sara, ik dank jullie voor het mooie geschenk en uiteraard ook alle anderen die dit samen hebben helpen mogelijk maken. Ik groet U.